Nasa Bilangguan sa Kalakasan ng Kabataan

Ni Chenxi, China

Sinasabi ng lahat na ang kalakasan ng ating kabataan ay ang pinakamainam at pinakadalisay na panahon ng buhay. Marahil para sa marami, ang mga taon na iyon ay puno ng magagandang alaala, ngunit ang hindi ko kailanman inasahan ay ang gugulin ko ang kalakasan ng aking kabataan sa labor camp. Maaari ninyo akong tingnan nang kakaiba dahil dito, ngunit hindi ko ito pinagsisisihan. Kahit na nang panahong iyon ng pagkakakulong ay puno ng kapaitan at mga luha, ito ang pinakamahalagang kaloob sa aking buhay, at nakamit ko ang isang mahusay na pakikitungo mula rito.

Ipinanganak ako sa isang masayang pamilya, at simula pa noong pagkabata ay sinamba ko na si Jesus kasama ang aking ina. Noong ako ay labinlimang taong gulang, ako at ang aking pamilya, ay kumbinsido na ang Makapangyarihang Diyos ay ang Panginoong Jesus na nagbalik, masayang tinanggap ang Kanyang gawain ng mga huling araw.

Isang araw noong Abril ng 2002, ako ay nasa bahay ng isang sister nang nangyari ang pag-aresto. Nang ala-una ng madaling-araw, bigla kaming ginising ng ilang malakas at kagyat na mga kalampag sa pinto. Narinig namin ang isang tao sa labas na sumisigaw, "Buksan ang pinto! Buksan ang pinto!" Hindi pa masyadong nabuksan ito ng sister nang biglaang itinulak ang pintuan ng ilang opisyal na pulis at kumuyog sa loob, agresibong sinasabi, "Kami'y mula sa Kawanihan ng Pampublikong Seguridad." Sa pagkarinig sa tatlong salitang ito, "Kawanihan ng Pampublikong Seguridad," ay kaagad akong kinabahan. Narito ba sila upang arestuhin kami dahil sa paniniwala namin sa Diyos? Narinig ko ang tungkol sa ilang kapatiran na inaresto at pinahirapan dahil sa kanilang pananampalataya; maaari bang ito ay nangyayari na ngayon sa akin? Noon din nagsimulang tumibok nang mabilis ang puso ko, at sa aking pagkataranta, hindi ko alam kung ano ang gagawin. Kaya dali-dali akong nanalangin sa Diyos: "Diyos ko, nagmamakaawa ako na samahan Mo ako. Bigyan Mo ako ng pananampalataya at tapang. Anuman ang mangyari, palagi akong handang tumayong patotoo para sa Iyo. Nagsusumamo rin ako sa Iyo na ibigay sa akin ang Iyong karunungan at bigyan ako ng mga salitang dapat kong sabihin, at huwag akong hayaang ipagkanulo Ka ni ibenta ang aking kapatiran." Pagkatapos manalangin, unti-unting huminahon ang aking puso. Nakita ko ang apat o limang masamang pulis na iyon na naghahalughog sa kuwarto na parang mga bandido, naghahanap sa kumot, bawat aparador, kahon, at maging kung ano ang nasa ilalim ng kama hanggang sa wakas ay nakakita sila ng mga aklat ng mga pagbigkas ng Diyos pati na rin mga CD ng mga himno. Sinabihan ako ng lider sa isang walang tonong tinig, "Ang pagkakaroon mo ng mga bagay na ito ay ebidensiya na naniniwala ka sa Diyos. Sumama ka sa amin at maaari kang gumawa ng isang pahayag." Ako'y Nabigla, sinabi ko, "Kung mayroon akong isang bagay na sasabihin, maaari ko na itong sabihin dito; hindi ko gustong sumama sa inyo." Kaagad siyang ngumiti at sumagot, "Huwag kang matakot; maglalakbay lang tayo sandali upang gumawa ng pahayag. Ibabalik kita rito sa lalong madaling panahon." Naniwala sa kanyang salita, sumama ako sa kanila at sumakay sa kotse ng pulis. Hindi ko naisip na ang maikling paglalakbay na iyon ang magiging simula ng aking buhay sa bilangguan. Sa sandaling pumasok kami sa patyo ng himpilan ng pulis, nagsimulang sumigaw sa akin ang mga demonyong pulis na iyon upang lumabas ako sa sasakyan. Nagbago nang napakabilis ang mga ekspresyon ng kanilang mukha, at bigla silang tila naging mga ibang tao kaysa sa kung sino sila dati. Nang makarating kami sa opisina, ilang matipunong opisyal ang pumunta sa amin at tumayo sa aking kaliwa at kanan. Ang kanilang kapangyarihan sa akin ngayon ay sigurado na, ang lider ng grupo ng masasamang pulis ay bumulyaw sa akin, "Ano ang tawag sa iyo? Saan ka nagmula? Ilan kayo sa kabuuan?" Kabubukas ko pa lamang ng aking bibig at nasa gitna ng aking pagsagot nang sumugod siya sa akin at sinampal ako nang dalawang beses sa mukha! Nasindak ako at natahimik. Nagtaka ako sa aking sarili, Bakit mo ako sinampal? Hindi pa naman ako tapos sa pagsagot. Bakit kayo masyadong bastos at hindi sibilisado, ganap na iba mula sa inakala kong People's Police? Kasunod, tinanong niya ako kung ilang taon na ako, at nang sumagot ako nang tapat na ako ay labimpitong gulang, sinampal niyang muli ang aking mukha ng dalawang beses at pinagalitan ako dahil sa pagsasabi ng mga kasinungalingan. Pagkatapos niyon, kahit ano pa ang sabihin ko, walang pakundangan niyang sinampal nang sinampal ang aking mukha hanggang sa puntong ang aking mukha ay nag-aapoy sa sakit. Naalala ko ang narinig ko sa aking kapatiran na nagsabing ang pagsubok na mangatwiran sa malulupit na pulis na ito ay hindi gagana, Ngayon, na naranasan ito sa aking sarili, magmula noon hindi na ako nagbitiw ng isang salita anuman ang kanilang itanong. Nang nakita nilang hindi na ako magsasalita, sinigawan nila ako, "Ikaw na isang bastardo! Bibigyan kita ng isang bagay mapag-isipan, kung hindi, hindi ka magbibigay sa amin ng makatotohanang salaysay!" Habang sinabi ito, isa sa kanila ang matinding sumuntok sa akin nang dalawang beses sa dibdib, na naging sanhi ng aking malubhang pagbagsak sa sahig. Tapos ay sinipa niya ako nang malakas ng dalawang beses, at hinila akong muli pataas mula sa sahig upang sigawan ako na lumuhod. Hindi ako sumunod, kaya sinipa niya ako nang ilang beses sa mga tuhod. Ang silakbo ng matinding sakit na bumalot sa akin ay pumuwersa sa akin upang lumuhod sa sahig nang may paulit-ulit na kalabog. Dinaklot niya ako sa aking buhok at puwersahang hinila pababa, at pagkatapos ay biglang hinatak ang aking ulo patalikod, at pinupuwersa akong tumingala. Nagmura siya sa akin habang sinusuntok ang aking mukha nang ilan pang beses, at ang tanging pakiramdam ko ay umiikot ang mundo. Mayamaya, tumumba ako sa sahig. Noon lang, biglang napansin ng pinuno ng masasamang pulis ang relos sa aking pulso. Tinititigan ito nang may kasakiman, sumigaw siya, "Ano ang suot mo diyan?" Agad-agad, isa sa mga pulis ang dumakma sa aking pulso at puwersahang hinatak ang relos mula rito, pagkatapos ay ibinigay ito sa kanyang "amo." Ang makita ang ganoong masamang pag-uugali ay pinuno ako ng pagkamuhi sa kanila. Pagkatapos noon, tinanong pa nila ako ng maraming katanungan, pinandilatan ko na lang sila sa katahimikan, at lalo pa silang nagalit. Isa sa malulupit na pulis ang sumunggab sa akin sa kuwelyo na parang dumadampot siya ng isang maliit na manok, at itinaas ako mula sa sahig upang umatungal sa akin, "O, isa kang malaking tao, hindi ba? Sasabihan kita kung kailan mananahimik!" Nang sinabi niya ito, sinaktan pa niya ako nang dalawa pang beses, at binugbog akong muli sa sahig. Sa oras na iyon sumakit ang aking buong katawan nang hindi matiis, at wala na akong lakas upang lumaban. Humiga na lamang ako sa sahig nang nakapikit, hindi gumagalaw. Sa aking puso, agad-agad akong nagmakaawa sa Diyos: "Diyos ko, hindi ko alam kung ano pang mga kalupitan ang isasagawa laban sa akin ng grupong ito ng masasamang pulis. Alam Mo na mababa ang aking tayog, at ako ay pisikal na mahina. Nagmamakaawa ako sa Iyo na ingatan ako. Mas gugustuhin kong mamatay kaysa maging isang Judas at ipagkanulo Ka." Pagkatapos kong manalangin, pinagkalooban ako ng Diyos ng pananampalataya at lakas. Mas gugustuhin ko pang mamatay nang maaga kaysa magsa-Judas sa pamamagitan ng pagtataksil sa Diyos at pagkakanulo sa aking mga kapatid. Matatag akong tatayong saksi para sa Diyos. Noon lang, narinig ko ang isang tao sa aking tabi na nagsabi, "Anong nangyari at hindi na siya gumagalaw? Patay na ba siya?" Pagkatapos noon, may sadyang tumapak sa aking kamay at diniinan ito nang mabuti ng kanyang paa habang umuungol nang napakalakas, "Tumayo ka! Dadalhin ka namin sa iba pang lugar." Dahil naragdagan ng Diyos ang aking pananampalataya at lakas, hindi talaga ako nasindak ng kanilang pananakot. Sa aking puso, handa akong lumaban kay Satanas.

Nang maglaon, inihatid ako sa Kawanihan ng Pampublikong Seguridad ng Lalawigan. Nang dumating kami sa silid ng interogasyon, pinalibutan at tinanong ako nang paulit-ulit ng lider ng masasamang pulis na iyon at ng kanyang kasamahan, lumalakad-lakad pabalik-balik sa aking harapan at sinusubukang puwersahin akong pagtaksilan ang aking mga lider ng iglesia at aking kapatiran. Nang makita nilang hindi ko pa rin ibibigay sa kanila ang mga kasagutang nais nilang marinig, ang tatlo sa kanila ay salit-salitang sinampal ako sa mukha nang paulit-ulit. Hindi ko alam kung ilang beses akong tinamaan; ang tangi ko lang naririnig ay ang tunog ng sampal, habang sinasampal nila ang aking mukha, isang tunog na parang umugong nang may natatanging lakas laban sa tahimik na gabing iyon. Masakit na ngayon ang kanilang mga kamay, nagsimulang paluin ako ng masasamang pulis ng mga aklat. Hinampas nila ako hanggang sa wakas ay hindi ko na maramdaman ang sakit; nararamdaman lang ng aking mukha ang pamamaga at pamamanhid. Sa wakas, makikitang hindi sila makakakuha ng kahit anong mahalagang impormasyon mula sa aking bibig, ang malulupit na pulis ay naglabas ng isang aklat ng numero ng telepono at, nalugod sa kanilang mga sarili, sinabi, "Nakita namin ito sa iyong bag. Kahit na hindi ka magsabi ng anuman sa amin, mayroon pa rin kaming isa pang pakanang nakalaan!" Bigla-bigla, lubha akong nabalisa: Kung sinuman sa aking kapatiran ang sumagot sa telepono, maaari itong humantong sa kanilang pagkaaresto. Maaari din nitong iugnay sila sa iglesia, at ang mga kahihinatnan ay maaaring maging nakapipinsala. Noon din, naalala ko ang isang sipi ng mga salita ng Diyos: "Sa lahat ng bagay na nagaganap sa sansinukob, walang anuman na hindi Ako ang may huling kapasyahan. Mayroon bang anumang wala sa Aking mga kamay?" ("Kabanata 1" ng Mga Salita ng Diyos sa Buong Sansinukob sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). "Tama iyan," naisip ko sa sarili ko. "Lahat ng bagay at pangyayari ay isinaayos at iplinano ng mga kamay ng Diyos. Kahit kung makapasok man o hindi ang isang tawag sa telepono ay Diyos lamang ang magpapasiya. Handa akong magpitagan at umasa sa Diyos at magpasakop sa Kanyang mga pagsasaayos." Kaya paulit-ulit akong nanalangin sa Diyos, nagmamakaawa sa Kanya na ingatan ang kapatirang ito. Bilang resulta, nang tinawagan nila isa-isa ang mga numero ng teleponong iyon, ilan sa mga tawag ay tumunog nang walang sinumang sumasagot habang ang ibang tawag ay hindi talaga makapasok. Sa huli, pagalit na sumusumpa sa pagkabigo, ibinato ng masasamang pulis ang aklat ng numero ng telepono sa mesa at tumigil sa pagsubok. Wala akong magawa kundi ipahayag ang aking pasasalamat at papuri sa Diyos.

Gayunman, hindi sila sumuko, at nagpatuloy na tanungin ako tungkol sa mga pangyayari sa iglesia. Hindi ako sumagot. Nataranta at napahiya, humantong sila sa isang mas kamuhi-muhi pang aksiyon upang subukang pagdusahin ako: Isa sa masasamang pulis ang pinilit akong tumingkayad, at kinailangan kong ituwid ang aking braso at maging ang aking mga balikat at hindi ako talaga pinayagang gumalaw. Bago nagtagal, nagsimulang manginig ang aking mga binti at hindi ko na kaya pang ituwid ang aking mga braso, at hindi sinasadyang nagsimulang tumayong muli ang aking katawan. Kumuha ng baretang bakal ang pulis at dumilat sa akin na parang isang tigreng pinapanuod ang kanyang biktima. Hindi pa nagtatagal na makatayo ako nang marahas niya akong hinataw sa mga binti, na naging sanhi ng labis na sakit kaya halos napaluhod ako. Sa kabuuan ng sumunod na kalahating oras, kapag gumalaw nang kahit kaunti ang aking mga binti at braso, kaagad niya akong hahatawin ng bareta. Hindi ko alam kung gaano karaming beses niya akong hinampas. Nang dahil sa pagkakatingkayad nang mahabang panahon, labis na namaga ang aking kapwa binti at nakaramdam ng hindi matiis na sakit na para bang nabali ang mga ito. Habang lumipas ang oras, nanginig pa nang mas malakas ang aking mga binti at patuloy na nagngalit ang aking mga ngipin. Noon din pakiramdam ko ay parang bibigay na ang aking lakas. Gayunman, tinukso at kinutya lang ako ng masasamang pulis mula sa gilid, patuloy na nanunukso at tumatawa nang kasumpa-sumpa sa akin, gaya ng mga taong malupit na sinusubukang gumawa ng panlilinlang sa isang unggoy. Habang lalo kong minamasdan ang kanilang pangit, kamuhi-muhing mga mukha, mas lalo akong napoot sa masasamang pulis na ito. Bigla akong tumayo at sinabi sa kanila nang malakas, "Hindi na ako titingkayad pa. Sige lang at sentensiyahan na ninyo ako ng kamatayan! Ngayon wala nang mawawala sa akin! Hindi rin ako takot mamatay, kaya paano ako matatakot sa inyo? Napakalalaking lalaki ninyo, ngunit parang ang alam lang ninyong gawin ay apihin ang isang maliit na babaeng tulad ko!" Sa aking pagkagulat, matapos kong sabihin ito, sumigaw ang grupo ng masasamang pulis ng ilan pang salita ng pagsumpa at pagkatapos ay tumigil na sa pagtatanong sa akin.

Pinahirapan ako ng pangkat ng masasamang pulis na ito nang halos buong gabi; madaling araw na nang huminto sila. Pinalagda nila ako ng aking pangalan at sinabing ikukulong nila ako. Pagkatapos noon, isang nakatatandang pulis, nagkukunwari ng kabutihan, ang nagsabi sa akin, "Binibini, tingnan mo; napakabata mo-nasa kasibulan ng iyong kabataan-kaya pinakamabuti kung magmamadali ka at malinaw na ipaliwanag kung ano ang iyong nalalaman. Sinisigurado kong gagawin kong pakawalan ka nila. Kung mayroon kang anumang ikinababalisa, huwag kang mag-atubiling sabihin sa akin. Tingnan mo, namaga na ang iyong mukha na parang tinapay. Hindi ka pa ba nagdusa nang sapat?" Nang marinig ko siyang magsalita nang ganito, alam ko na sinusubukan lang niyang akitin akong mangumpisal sa anumang paraan. Naalala ko rin ang isang bagay na sinabi ng aking kapatiran sa panahon ng mga pagpupulong: Upang makuha ang kanilang kagustuhan, gumagamit ang masasamang pulis ng parehong pag-aalok ng gantimpala at pagbabanta ng parusa at napipilitang gumamit ng lahat ng paraan ng pandaraya upang linlangin ka. Iniisip ito, sumagot ako sa nakatatandang pulis, "Huwag kang kumilos na para kang isang mabuting tao; lahat kayo ay bahagi ng parehong grupo. Ano ang gusto mong ipagtapat ko? Ang ginagawa ninyo ay tinatawag na pagkuha nang isang pagtatapat nang may pagbabanta. Isa itong ilegal na parusa!" Pagkarinig nito, nagkunwari siyang inosente at nangatwiran, "Ngunit hindi pa kita hinampas kahit isang beses. Sila ang mga taong humampas sa iyo." Nagpapasalamat ako dahil sa patnubay at pag-iingat ng Diyos, na hinayaan akong minsang manaig muli sa panunukso ni Satanas.

Pagkatapos umalis sa Kawanihan ng Pampublikong Seguridad ng Lalawigan, diniretso nila akong ikinulong sa detention house. Sa sandaling naglakad kami sa harap na tarangkahan, nakita ko na ang lugar ay napapaligiran ng mga napakatataas na pader na may mga de-kuryenteng kawad na konsertina sa ibabaw ng mga ito, at sa bawat apat na sulok ay may kung anong mukhang tore ng bantay. Sa loob ng mga ito ay may nakatayong nagbabantay na mga armadong pulis. Ang pakiramdam sa lahat ng ito ay napakasama at nakakatakot. Pagkalampas sa mga bakal na tarangkahan, nakarating ako sa selda. Nang makita ko ang sira-sira at natatakpan ng telang kubrekama sa ibabaw ng napakalamig na ladrilyong kama, na parehong maitim at marumi, at naamoy ang masangsang at mabahong amoy na nagmumula sa mga ito, wala akong nagawa kundi ang makaramdam ng silakbo ng pagkasuklam na dumaloy sa akin, na kaagad na sinundan ng isang silakbo ng kalungkutan. Naisip ko sa aking sarili: Paano mabubuhay ang mga tao rito? Higit pa ito sa isang kulungan ng baboy. Sa oras ng pagkain, ang bawat bilanggo ay binibigyan lamang ng isang maliit na pinasingawang tinapay na maasim at medyo hilaw. Kahit na pinahirapan ako ng pulisya ng kalahating araw at hindi kumain ng anuman, nawala ang gana kong kumain nang makita ang pagkaing ito. Bukod pa rito, sobrang namaga ang aking mukha mula sa pagkabugbog ng mga pulis, at banat ang pakiramdam na parang binalot sa teyp. Masakit iyon kahit na ibinubuka ko lamang ang aking bibig upang magsalita, at lalo na kapag kumain. Sa mga pangyayaring ito, ako ay naging napakalungkot at nadamang sobrang ginawan ng mali. Naging madamdamin ako kaya hindi ko sinasadyang mapaiyak sa kaisipang kailangan ko talagang manatili rito at pagtiisan ang ganoong hindi makataong pamumuhay. Ang kapatid na babae na kasama kong naaresto ay pinagsamahaan namin ang mga salita ng Diyos at naunawaan ko na tinutulutan Niyang masadlak ako sa sitwasyong ito, at Siya ang sumusubok at nagsusuri sa akin upang makita kung maaari akong tumayong saksi. Ginagamit rin Niya ang pagkakataong ito upang maperpekto ang aking pananampalataya. Napagtanto ito, pinigil ko ang pakiramdam na ginawan ng mali, at sa aking kalooban natagpuan ko ang matibay na pasiya na siya kong gagamitin upang pagtiisan ang aking pagdurusa.

Lumipas ang kalahating buwan, at ang pinuno ng masasamang pulis na iyon ay muling dumating upang tanungin ako. Nakikita akong nanatiling kalmado at mahinahon, at na talagang wala akong takot, malakas na tinawag niya ang pangalan ko at sumigaw, "Sabihin mo sa akin nang totoo: Saan ka pa dating naaresto? Tiyak na hindi ito ang unang pagkakataon mo sa loob, kung hindi, paanong nakakakilos ka nang kalmado at sanay, na parang hindi ka man lamang natatakot?" Nang marinig kong sabihin niya ito, wala akong nagawa kundi magpasalamat at magpuri sa Diyos sa aking puso. Iningatan ako ng Diyos at binigyan ako ng tapang, kaya binigyang-daan ako na harapin ang masasamang pulis na ito nang may ganap na walang takot. Sandaling umapaw ang galit mula sa kaibuturan ng aking puso: Inaabuso ninyo ang inyong kapangyarihan sa pamamagitan ng pag-uusig sa mga tao para sa kanilang paniniwalang panrelihiyon, inaaresto, tinatakot, at sinasaktan nang walang dahilan yaong mga naniniwala sa Diyos. Labag sa batas at sa batas ng Langit ang inyong mga ikinikilos. Naniniwala ako sa Diyos, at tinatahak ko ang tamang landas, hindi ko nilabag ang batas. Bakit ako matatakot sa inyo? Hindi ako susuko sa masasamang puwersa ng inyong grupo! Pabaluktot akong sumagot, "Sa palagay ba ninyo ay lubhang nakakainip sa iba pang lugar kaya ginusto kong mapunta rito? Sinaktan ninyo ako at ipinagtulakan! Anumang karagdagang pagsisikap ninyo na puwersahang magtapat o siluin ako ay magiging walang kabuluhan!" Nang marinig ito, labis na nagalit ang pinuno ng masasamang pulis na parang lalabas ang usok mula sa kanyang mga tainga. Sumigaw siya, "Napakatigas ng ulo mo para magsabi sa amin ng anumang bagay. Hindi ka ba magsasalita? Bibigyan kita ng tatlong taong sentensiya, at titingnan natin kung magsasabi ka ng totoo o hindi. Hinahamon kita na manatiling matigas ang ulo!" Sa oras na iyon nakadama ako ng labis na galit na halos sumabog ako. Malakas akong tumugon, "Bata pa ako; ano ang tatlong taon sa akin? Sa isang kisapmata ay makakalabas ako ng bilangguan." Sa galit niya, biglang tumayo ang masamang pulis at umungol sa kanyang mga tauhan, "Suko na ako; magpatuloy kayo at tanungin ninyo siya." Isinara niya nang malakas ang pinto at umalis. Nakita kung ano ang nangyari, hindi na ako tinanong ng dalawang pulis; tinapos na lang nila ang pagsulat ng isang pahayag para lagdaan ko at pagkatapos ay umalis. Naging napakasaya ko na makita na nagapi ang masasamang pulis. Sa aking puso pinuri ko ang tagumpay ng Diyos laban kay Satanas. Sa panahon ng ikalawang serye ng pagtatanong, nagpalit sila ng taktika. Sa sandaling makapasok sila sa pinto nagkunwari silang nag-aalala sa akin: "Napakatagal mo na rito. Paanong walang sinuman sa miyembro ng iyong pamilya ang pumunta dito upang makita ka? Maaaring tinalikdan ka na nila. Bakit hindi mo sila tawagan mismo, at sabihin sa kanilang bisitahin ka." Nang narinig ito naramdaman ko na sumama ang aking loob at naiinis. Nalulungkot at walang magawa. Nasabik ako sa pag-uwi at nasabik sa aking mga magulang, at ang aking pagnanais para sa kalayaan ay naging patindi nang patindi. Hindi sinasadya, lumuha ang aking mga mata, ngunit hindi ko ninais na umiyak sa harap nitong grupo ng masasamang pulis. Tahimik akong nanalangin sa Diyos: Diyos ko, sa ngayon ay nararamdaman ko ang labis na kalungkutan at nasasaktan, at ako ay walang magawa. Tulungan Mo ako ayaw kong makita ni Satanas ang aking kahinaan. Gayunman, sa ngayon ay hindi ko mauunawaan ang Iyong mga layunin. Nagmamakaawa ako na liwanagan at gabayan Mo ako. Pagkatapos manalangin, may ideya na biglang pumasok sa isipan ko: Ito ang panlilinlang ni Satanas; ang pagsubok nila na makipag-ugnayan ako sa aking pamilya ay maaaring isang pakana upang magdala sila ng pantubos na pera upang tuparin ang kanilang lihim na motibo na humakot ng pera, o maaaring alam nila na lahat ng miyembro ng aking pamilya ay naniniwala sa Diyos at nais na gamitin ang pagkakataong ito upang arestuhin sila. Puno ng mga pakana ang masasamang pulis na ito. Kung hindi sa kaliwanagan ng Diyos, maaaring tumawag na ako sa telepono sa bahay. Kung hindi naging isang Judas na ba ako nang hindi sinasadya? Kaya, lihim kong ipinahayag kay Satanas: "Napakasamang diyablo, hindi ko lang papayagan na magtagumpay ka sa iyong panlilinlang." Pagkatapos ay mahinahon kong sinabi, "Hindi ko alam kung bakit hindi dumarating ang mga miyembro ng aking pamilya upang bisitahin ako. Talagang hindi mahalaga sa akin kung paano man ninyo ako tinatrato!" Wala nang baraha na lalaruin pa ang masasamang pulis. Pagkatapos niyon, hindi na nila ako tinanong muli.

Lumipas ang isang buwan. Isang araw, biglang dumating ang aking tiyuhin upang bisitahin ako, sinasabing inaasikaso na mapalabas ako roon pagkaraaan ng ilang araw. Nang umalis ako ng silid ng pagbisita, nadama ko ang sobrang tuwa. Akala ko na sa wakas ay makikita ko na muli ang liwanag ng araw, at pati na rin ang aking mga kapatid at mahal sa buhay. Kaya nagsimula akong mangarap nang gising at inaabangan na dumating ang aking tiyuhin upang kunin ako; araw-araw, pinanatili kong bukas ang aking mga tainga para sa pagtawag ng bantay sa akin na panahon na upang umalis. Tiyak nga, pagkaraan ng isang linggo, dumating ang bantay na tumatawag. Tila ba tumitibok ang puso ko sa labas ng aking dibdib habang masaya akong pumunta sa silid ng pagbisita. Gayunman, nang makita ko ang aking tiyuhin, nakayuko ang kanyang ulo. Napakatagal bago niya sinabi nang malungkot, "Tinapos na nila ang kaso mo. Nasentensiyahan ka ng tatlong taon." Nasindak ako nang marinig ko ito. Ganap na naging blangko ang isip ko. Pinigilan ko ang mga luha, at walang pumatak. Parang wala akong marinig na anuman sa sinabi ng aking tiyuhin pagkatapos niyon. Pasuray-suray ako papalabas ng silid ng pagbisita na nawalan ng ulirat, pakiramdam ng paa ko ay puno ng tingga, na ang bawat hakbang ay mas mabigat kaysa sa nauna. Hindi ko maalala kung paano ako nakabalik sa aking selda. Nang makarating ako roon, nanlamig ako, ganap na paralisado. Naisip ko: Bawat araw ng nakaraang buwan o mas marami pa sa hindi makataong pamumuhay ang nagpabagal at pakiramdam ay parang isang taon, paano ko mairaraos ito sa loob ng tatlong mahahabang taon? Kapag mas iniisip ko ito, mas lumalaki ang aking galit, at nagsimulang maging mas malabo at di-maarok ang aking hinaharap. Hindi na magawang maibalik ang mga iyon, tumangis ako. Inisip ko na bilang isang menor de edad ay hindi ako kailanman bibigyan ng sentensya, o ang karamihan ay makukulong lamang sa loob ng ilang buwan. Inisip kong kakailanganin ko lamang na magtiis ng kaunti pang sakit at paghihirap at matatapos din ito; hindi ko naisip na baka talagang gugugol ako ng tatlong taon sa bilangguan. Sa aking dalamhati, muli ay humarap ako sa Diyos. Ipinahayag ko sa Kanya, sinasabing, "Diyos ko, alam ko na lahat ng bagay at lahat ng kaganapan ay nasa Iyong mga kamay, ngunit ngayon pakiramdam ng puso ko ay ganap na hungkag. Pakiramdam ko ay malapit na akong gumuho; sa palagay ko ay magiging napakahirap nito para sa akin na tiisin ang tatlong taon ng pagdurusa sa bilangguan. Diyos ko, nagmamakaawa ako sa Iyo na ibunyag sa akin ang kalooban Mo, at sumasamo ako sa Iyo na dagdagan ang aking pananampalataya at lakas upang ganap akong magpasakop sa Iyo at matapang na tanggapin kung ano ang sinapit ko." Pagkatapos ng panalangin na ito, naisip ko ang mga salita ng Diyos: "Sa mga huling araw na ito ay kailangan ninyong magpatotoo sa Diyos. Gaano man kalaki ang inyong pagdurusa, dapat kayong magpatuloy hanggang sa kahuli-hulihan, at maging sa inyong huling hininga, kailangan pa rin kayong maging tapat sa Diyos at magpasakop sa pagsasaayos ng Diyos; ito lamang ang tunay na pagmamahal sa Diyos, at ito lamang ang malakas at matunog na patotoo" ("Sa Pagdanas Lamang ng Masasakit na Pagsubok Mo Malalaman ang Pagiging Kaibig-ibig ng Diyos" sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao). Nagbigay sa akin ng pananampalataya at lakas ang mga salita ng Diyos at handa akong magpasakop. Hindi alintana kung ano ang maaaring mangyari sa akin o kung gaano ang pagdurusa na maaari kong danasin, hindi ko sisisihin ang Diyos; ako ay magpapatotoo para sa Kanya. Pagkaraan ng dalawang buwan, dinala ako sa isang labor camp. Nang tinanggap ko ang mga papeles ng aking hatol at nilagdaan ang mga ito, natuklasan ko na ang tatlong taong sentensiya ay pinaikli sa isang taon. Sa puso ko ay pinasalamatan at pinuri ko ang Diyos nang paulit-ulit. Ito ang lahat ng resulta ng pagsasaayos ng Diyos, at sa loob nito ay makikita ko ang napakalawak na pag-ibig at pag-iingat Niya para sa akin.

Sa kampo ng paggawa, nakita ko pa ang mas masama at mas malupit na bahagi ng masamang pulisya. Gigising kami nang napakaaga at pupunta sa trabaho, at lubhang labis ang mga gawaing dapat gawin bawat araw. Kailangan naming magtrabaho nang napakahabang oras araw-araw, at kung minsan ay magtatrabaho sa loob nang maghapon at magdamag sa maraming araw. Nagkasakit ang ilang bilanggo at kailangang ikabit sa isang IV, at kailangang itaas ang bilis ng pagtulo sa pinakamabilis na gatla upang sa sandaling tapos na ito mabilis silang makakabalik sa pagawaan at bumalik sa trabaho. Humantong ito sa karamihan ng preso na sa dakong huli ay nagkaroon ng ilang karamdaman na napakahirap gamutin. Ang ilang tao, dahil mabagal silang nagtrabaho, ay madalas na sumailalim sa berbal na pang-aabuso mula sa mga bantay, ang kanilang masamang salita ay hindi sukat akalain. Lumabag sa mga patakaran ang ilang tao habang nagtatrabaho, kaya pinarusahan. Halimbawa, inilagay sila sa lubid, na nangahulugan na kailangan nilang lumuhod sa lupa at itali ang kanilang mga kamay sa kanilang likod, pinuwersa ang kanilang mga braso na itaas nang masakit hanggang kapantay ng leeg. Itinali ang iba sa mga puno na may mga kadenang bakal na parang mga aso, at hinagupit ng latigo nang walang awa. Ang ilang tao, na hindi matagalan itong hindi makataong pahirap, ay susubukang gutumin ang sarili hanggang sa kamatayan, na lalagyan lamang ng masasamang bantay ng mga posas ang kanilang parehong mga bukung-bukong at pulso at pagkatapos ay hinahawakan nang mahigpit ang kanilang mga katawan pababa, puwersahang ipinapasok sa kanila ang mga tubo ng pagkain at mga likido. Takot sila na maaaring mamatay ang mga presong ito, hindi dahil mahal nila ang buhay, ngunit dahil nababahala sila tungkol sa pagkawala ng murang paggawa na ibinibigay ng mga preso. Talagang napakarami para bilangin ang masasamang gawain na ginawa ng mga bantay sa bilangguan, tulad ng nakakatakot na malulupit at madudugong insidente na nangyari. Ginawa ng lahat ng ito na makita ko nang napakalinaw na ang gobyernong Chinese Communist Party ay ang sagisag ni Satanas na nasa espirituwal na daigdig; ito ang pinakamasama sa lahat ng diyablo at ang mga bilangguan sa ilalim ng rehimen nito ay ang impiyerno sa lupa-hindi lang sa pangalan, ngunit sa realidad. Naalala ko ang nakita kong ilang salita sa dingding ng opisina kung saan ako tinanong: "Ipinagbabawal na bugbugin ang mga tao ayon sa kagustuhan o isailalim sila sa ilegal na parusa, at higit pang ipinagbabawal na kumuha ng mga pagtatapat sa pamamagitan ng labis na pagpapahirap." Gayunman, sa realidad, ang kanilang mga kilos ay nasa hayag na pagsalungat dito. Walang taros nila akong binugbog, isang babae na wala pa man sa hustong gulang, at isinailalim ako sa ilegal na kaparusahan; bukod pa rito, sinentensiyahan nila ako dahil lamang sa paniniwala ko sa Diyos. Naging dahilan ang lahat ng ito na malinaw kong makita na gumamit ang gobyernong CCP ng mga pandaraya upang linlangin ang mga tao habang nagkukunwari na ang lahat ng bagay ay mabuti. Ito ay tulad ng sinabi ng Diyos: "Mahigpit na ginagapos ng demonyo ang buong katawan ng tao, binubulag nito ang pareho niyang mga mata, at siniselyuhan nang mahigpit ang kanyang mga labi. Nagwawala ang hari ng mga diyablo sa loob ng ilang libong taon, magpahanggang sa ngayon, kung kailan patuloy pa rin nitong mahigpit na binabantayan ang bayan ng multo, na para bang ito ay hindi-mapapasok na palasyo ng mga demonyo; ang pangkat na ito ng mga asong-tagapagbantay, samantala, ay nakatitig nang nanlilisik ang mga mata, lubhang takot na takot na mahuhuli sila ng Diyos nang hindi nila namamalayan at lilipulin silang lahat, iniiwan sila na walang lugar ng kapayapaan at kaligayahan. Paano kaya nakita kailan man ng mga taong nakatira sa ganitong bayan ng multo ang Diyos? Natamasa na ba nila kahit kailan ang pagiging kagiliw-giliw at ang pagiging kaibig-ibig ng Diyos? Anong pagpapahalaga ang mayroon sila para sa mga bagay sa mundo ng tao? Sino sa kanila ang maaaring makaunawa sa sabik na kalooban ng Diyos? Hindi na gaanong nakapagtataka, kung gayon, na nananatiling ganap na nakatago ang Diyos na nagkatawang-tao: Sa isang madilim na lipunang tulad nito, kung saan ang mga demonyo ay walang puso at hindi-makatao, paanong matitiis ng hari ng mga diyablo, na pumapatay ng mga tao nang walang pakundangan, ang pag-iral ng isang Diyos na kaibig-ibig, mabait, at banal din? Paano nito maaaring papurihan at ipagsaya ang pagdating ng Diyos? Ang mga sunud-sunurang ito! Binabayaran nila ng poot ang kabaitan, matagal na nilang hinamak ang Diyos noon pa, inaabuso nila ang Diyos, sukdulan ang kanilang kalupitan, wala sila ni bahagyang pagsasaalang-alang para sa Diyos, nandarambong sila at nanloloob, nawalan na silang lubusan ng budhi, at wala silang konsiyensya, at tinutukso nila ang walang-malay sa kahangalan. Mga ninuno ng sinauna? Minamahal na mga lider? Tinutulan nilang lahat ang Diyos! Iniwan ng kanilang panghihimasok ang lahat sa silong ng langit sa isang kalagayan ng kadiliman at ganap na kaguluhan! Kalayaang pang-relihiyon? Lehitimong mga karapatan at mga interes ng mga mamamayan? Ang mga iyon ay mga pandarayang lahat para pagtakpan ang kasalanan!" ("Gawain at Pagpasok (8)" sa Ang Salita ay Nagpapakita sa Katawang-tao).

Pagkatapos na maranasan ang pag-uusig ng masasamang pulis, lubos akong nakumbinsi ng siping ito ng mga salitang sinabi ng Diyos, at ngayon ay may ilang tunay na kaalaman at karanasan nito: Ang gobyernong CCP ay tunay na isang hukbo ng mga demonyo na namumuhi at lumalaban sa Diyos, at nagtatanggol iyon sa kasamaan at karahasan, at ang pamumuhay sa ilalim ng pagpigil ng napakasamang rehimen ay walang ipinagkaiba sa pamumuhay sa isang impiyerno ng tao. At saka, sa kampo ng paggawa, nakita ng sarili kong mga mata ang kapangitan ng lahat ng uri ng tao: ang kasuklam-suklam na mga mukha ng mapanghikayat na mapagsamantalang ahas na nanuyo sa mga kapitan, ang masamang pagmumukha ng napakalakas na malulupit na mga tao na inaapi ang mahihina, at iba pa. Para sa akin, na hindi pa naaabot ang pagiging matanda, sa taon na ito ng buhay sa bilangguan, sa wakas ay nakita ko nang malinaw ang katiwalian ng sangkatauhan. Nasaksihan ko ang pagtataksil sa mga puso ng mga tao, at napagtanto kung gaano maaaring maging masama ang daigdig ng tao. Natutuhan ko ring makilala ang pagkakaiba sa pagitan ng positibo at negatibo, itim at puti, tama at mali, mabuti at masama, at dakila at kasuklam-suklam; malinaw kong nakita na pangit, masama, at malupit si Satanas, at ang Diyos lamang ang sagisag ng kabanalan at katuwiran. Ang Diyos lamang ang sumasagisag sa kagandahan at kabutihan; Diyos lamang ang pag-ibig at kaligtasan. Binantayan at pinangalagaan ng Diyos, lumipas ang hindi makakalimutang taon na iyon nang napakabilis para sa akin. Ngayon, sa pagbabalik-tanaw rito, bagama't sumailalim ako sa ilang pisikal na pagdurusa sa taon na iyon ng buhay sa bilangguan, ginamit ng Diyos ang Kanyang mga salita upang akayin at gabayan ako, na naging dahilan na gumulang ang buhay ko. Ang pagdurusa at pagsubok na ito ay espesyal na pagpapala ng Diyos para sa akin. Salamat sa Makapangyarihang Diyos!

________________________________

Magrekomenda nang higit pa: Sumaakin ang Pag-ibig ng Diyos sa Madilim na Bilangguan ng Diyablo

Bakit tayo magiging mahina at negatibo kapag dumating sa atin ang mga pagsubok at pagpipino? Ang pangunahing dahilan ay hindi natin nauunawaan ang kalooban ng Diyos. Sa mga huling araw, ang Panginoon ay dumating at nagpapahayag ng mga bagong salita, malinaw na sinasabi sa atin kung bakit sinubukan tayo ng Diyos at kung ano ang pagdurusa kahulugan. I-click upang basahin ito ngayon.
Inirerekomenda: Ang Kahulugan ng Pagdurusa at Kung Anong Uri ng Pagdurusa ang Kailangang Danasin ng mga Mananampalataya sa Diyos